Godziny W bohaterowie.
Nim ktoś z Was dorósł, był dojrzały,
bo świst kul brzmiał w poezji słowie,
a Visy pieśń miłości grały.
Serce strwożone. Dziarska mina.
Wiara, że minie podła dola.
Bronią na czołg była benzyna
i… niewzruszona wodzów wola.
Gdy miejsca spotkań to kanały,
grobem stawały się ruiny.
A drzewa stojąc umierały.
Gdzie powinienem szukać winy?
Tu mam wątpliwość! W roli kata
ci, co za Wisłą z Was się śmiali,
kto Polskę zmazał z mapy świata,
czy ci, co cel nad siły dali?
Bo każdy władzę miał na celu!
I każdy żądnym był poklasku!
Lata mijają, a wciąż wielu
grzeje się w Waszej chwały blasku.
28.08.2014
** A drzewa stojąc umierały – w realu także, ale… „Drzewa umierają stojąc” to sztuka Alejandro Casony opowiadająca o złudzeniach i zderzeniu się złudzeń z rzeczywistością.
** … ci, co cel nad siły dali – tu: postawa oparta na „Pieśni Filaretów” Adama Mickiewicza („Mierz siłę na zamiary, nie zamiar podług sił”).
** … wciąż wielu grzeje się w Waszej chwały blasku – postawa pozwalająca na wykorzystywanie chwały bohaterów, po to, by w społeczeństwie zyskać większą popularność zawsze budziła mój sprzeciw. Daję temu wyraz także w wierszu „Świętości nie szargać”.