Wiem, że dziewczynki, dziewczyny, kobiety
wad mają mało, a liczne zalety.
Ale czy kiedyś któraś pani przyzna,
iż więcej zalet niż wad ma mężczyzna?
Dama – poetom jako muza służy,
bo delikatna jest jak płatek róży.
Lecz jak tu wielbić tę różyczkę małą,
kiedy Ci pośle słów wiązankę całą.
Dawnymi czasy, silne męskie ramię
rycerz podawał swego serca damie.
Dziś służy ono czasami – niestety,
do dotkliwego pobicia kobiety.
W tłumie, co miasta ulicami płynie,
widzę kobiety anioły…, boginie…
Mężczyźni nie są cudami natury,
chociaż przystojny też bywa niektóry.
W każdej rodzinie znane są te słowa:
Kobieta – szyją! Mężczyzna to głowa!
Lecz z obserwacji człek łatwo wnioskuje:
głowa się zwraca, gdzie szyja skieruje.
Istota miła, cicha i uległa
świętego ognia domowego strzegła.
Kiedy w niej ogień gniewu się rozżarzył,
nieraz dotkliwie mężczyznę poparzył.
Oschły on bywa często i niemiły,
ale to symbol odwagi i siły.
Chociaż na pana i władcę stworzony,
czasem się lęka myszy… oraz żony.
Już Adam w raju, gdzie nie miał kłopotów,
dla swojej Ewy dać żebro był gotów.
Wiemy panowie, nie czyniąc odkrycia,
że bez kobiety nie może być życia.
By życie trwało – taka wola nieba
– wody, jedzenia, powietrza potrzeba.
Wierzę, że w duchu każda pani przyzna:
do życia również potrzebny mężczyzna.
13.04.1997